Prawna ochrona środowiska wyraża się w regulacji określonych działań, podejmowanych wobec środowiska, a polegających w szczególności na: racjonalnym gospodarowaniu (pozyskiwaniu i wykorzystaniu) zasobów środowiska, czyli jego składników mających znaczenie gospodarcze lub służących do zaspokoje­nia potrzeb bytowych czło­wieka; zachowywaniu elementów środowiska w stanie pierwotnym lub możliwie najbardziej do niego zbliżonym (zapobieganie zmianom istniejącego stanu lub przywracanie naruszonego stanu pierwotne­go); kształtowaniu środowiska dla uzyskania założonych walorów z punktu widzenia zaspokajania potrzeb człowie­ka (w tym restaurowanie i uzdrawianie zniszczonych elementów); zapobieganiu wprowadzania zanieczyszczeń, rozumianych jako zjawiska fizyczne, stany, formy substancji i energii o charakterze, ilości czy jakości nienaturalnej dla środowiska, naruszające jego równowagę.

Cechami charakterystycznymi prawa ochrony środowiska, traktowanego jako narzędzie po­lityki środowiskowej jest to, że prawo to ma szeroko rozwinięte podstawy w naukach przy­rodniczych, co od­różnia ten zespół norm od innych składników porządku prawnego. Obejmuje rozległy obszar unormowań prawnych, wy­kraczających poza każdą z dotychczas ustalonych gałęzi prawa, w skład tego systemu norm wchodzą instytucje prawne wywodzące się z różnych gałęzi prawa, według niektórych poglądów wyodrębniające się w nową gałąź. Prawo to posługuje się metodami regulacji prawnej, będącymi kompilacją metod charakte­rystycznych dla wielu gałęzi prawa, przy czym wśród norm prawnych realizujących funkcje prawa w dziedzinie ochrony środowiska szczególną rolę odgrywają normy zaliczone do dziedziny prawa administracyjnego.

Prawo ochrony środowiska dość szybko staje się rozbudowanym systemem przepisów, co spowodowane jest z jednej strony ciągłym rozwojem tych norm poprzez obejmowanie regulacją nowych zagadnień, poszukiwaniem nowych, skuteczniejszych rozwiązań prawnych, z drugiej zaś coraz szerszym oddziaływaniem prawa międzynarodo­wego.